Najpoważniejszą konsekwencją osteoporozy są złamania.
Wyróżniono 4 najważniejsze lokalizacje złamań: biodro, kręgosłup, ramię i przedramię określając je mianem tzw. „dużych” złamań osteoporotycznych. Inne ważne miejsca szkieletu, w których dochodzi do złamań typowych dla osteoporozy to miednica, podudzie (okolica kostki), żebra lub obojczyk, czasem stopa. Złamania takich kości jak rzepka, palce rąk lub stóp, żuchwa lub kości czaszki nie zalicza się do złamań osteoporotycznych. Każde złamanie to potencjalne zagrożenie dla zdrowia lub czasem nawet życia (biodro, kręgi). To ból, ograniczenie sprawności, które może być trwałe i długotrwała rehabilitacja. Trzeba także pamiętać, że złamanie w przebiegu osteoporozy istotnie zwiększa ryzyko kolejnych złamań.
W ciągu 3 lat od jego wystąpienia u 2 na 3 pacjentów dochodzi do kolejnego złamania. Ta obserwacja wskazuje, że taki pacjent jest osobą wysokiego ryzyka złamań i wymaga podjęcia aktywnych działań prewencyjnych.

Z wyżej opisanych powodów powstał system wtórnej prewencji złamań przeznaczony dla osób w wcześniejszym złamaniem nazwany FLS (Fracture Liason Service, System Łącznika Złamaniowego). Takie programy obejmują różne działania (badania diagnostyczne, edukacja, terapia) ale ich wspólnym mianownikiem jest dążenie do zmniejszenia ryzyka kolejnych złamań. Ciekawe wyniki takich działań prezentuje omawiana praca. W prospektywnej obserwacji 180 pacjentów zebrano dane dotyczące ich stanu zdrowia (w tym badania laboratoryjne i densytometryczne) i okazało się, że te informacje są pomocne w identyfikacji osób wymagających wdrożenia terapii osteoporozy.
Tego rodzaju analiza jest przydatna w praktyce; każdy pacjent ze złamaniem, które powstało w wyniku niewielkiego urazu powinien być poddany szczegółowej ocenie by rozpocząć terapię.